Het fotoboek deel 2

HET GAAT LUKKEN. NEE BETER GEZEGD HET IS GELUKT!

Gisteravond is Leendert tot 0.30 uur bezig geweest om dat eigenwijze album van Indonesië te bestellen. En zijn computer en vakkundig oog, waren sterker dan mijn computer. Ze wonnen. Het album liet zich gewillig in een groot aantal uur verzenden. Ik sprong een gat in de lucht. Eindelijk is het zo gewilde album de deur uit en begint nu de spanning van het wachten totdat hij aangeboden wordt door de postbezorger.

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar er is victorie.

Nog een paar weekjes geduld en dan is het er.

Leendert bedankt, heel erg bedankt. Ook namens Linda, haar ouders en Delano.

Ma van der Sluis ga alvast maar lekkere recepten uitzoeken voor een heerlijke Indonesische maaltijd, want het album komt eraan. We maken er een feestje van.

En jeetje wat ben ik benieuwd. Ook al heb ik het zelf gemaakt, ik ben reuze benieuwd naar het resultaat.

De foto hierboven is gemaakt ergens op zee in de buurt van de eilanden Komodo en Rinca. Het was een zonsopkomst na een bloedhete nacht aan boord van onze boot. Toen was er ook spanning voor de komende dag. Wat zouden we gaan zien en mee maken. Hoeveel komodo varanen zouden we zien....

Nu zitten we ook in spanning af te wachten... op het album. Alleen is het weer buiten grauw, mistig en fris. Tja je kunt niet alles hebben, nietwaar!

Ik ga me nu storten op het volgende album over de zeehonden van Donna Nook.

Nog een hele uitzoekerij te gaan.

Het fotoboek

Even een berichtje over het fotoboek van Indonesië. Het lukt maar niet om het album verstuurd te krijgen. De foto's zijn inmiddels geresized, maar wederom lukte het niet. Waarschijnlijk vanwege het grote aantal mb's en het niet voldoende hebben van bandbreedte bij de provider. Daar heb ik maar weinig kaas van gegeten. En dat wil ik ook eigenlijk helemaal niet snappen. Ik wil maar 1 ding en dat is ons fotoboek bestellen. Het duurt nu al zo lang. We hebben nog een aantal opties over, waaronder het album in tweeën splitsen. We zijn nog aan het nadenken. Dus helaas, nog geen fotoboek voor de kerst.

Ik hou jullie op de hoogte.

Wel alvast twee foto's die aangeven wat ik heb beleefd.

De bovenste is een foto met een wandelende tak die wel wat in mijn kleine cameraatje zag. En de foto hieronder is op Bali gemaakt bij het Bratan Tempel complex. Dit was een buitje die de hele middag zou gaan duren. Kledder nat waren we ondanks de paraplu's. En beide foto's zijn op dezelfde dag gemaakt.

Donna Nook

Vorig weekend ben ik samen met vriendin Linda naar Donna Nook geweest. We hadden daar een workshop fotografie onder leiding van Jasper Doest. We ontmoetten op de boot naar Hull Ingrid de 3e cursist.

We voelden alle drie een geweldig soort spanning. We waren zo benieuwd naar de zeehonden die we daar zouden gaan fotograferen. We luisterden geboeid naar de verhalen die Jasper ons vertelde en genoten van het zien van foto's die hij gemaakt heeft.

Zodra we van de boot af waren reden we naar Donna Nook. En dan val je even stil. We mochten nog niet op het strand, daar er doordeweeks militaire oefeningen gehouden worden. Maar je kon wel vanachter een houten hek naar de zeehonden kijken. En wat lagen er veel. Vooral veel moeders die net hun puppy hadden gebaard. Volgens de Sealguard waren er meer dan 400 geteld. De moeders moeten met hun zwangere buik ruim 2 kilometer over het strand hobbelen om in de duinrand hun jong te baren. Nou ik geef het ze te doen. Wij hebben het stuk ook afgelegd en het is heel wat.

En al die pluizige witte zeehonden puppies zagen er zo schattig uit. Net grote knuffels met die zwarte oogjes. Maar dat knuffelen kun je maar beter uit je hoofd laten, de moeders zijn vaak erg oplettend. Er lagen ook al oudere puppies bij. Die waren al dik van het opgezogen vet.

We zijn gelijk aan het fotograferen geslagen. Wat een wonderlijk gevoel is het zo dicht bij ze te zijn en dat alleen gescheiden door een hek. De mannetjes probeerden nu al in de gratie van de vrouwtjes te komen. En met een luid gegrom lieten ze weten wat ze wilden.

Er was dus soms echt sex on the beach. En dat met zoveel publiek....

Ook die middag zijn we terug gegaan om de zeehonden te fotograferen. We waren ontzettend moe die eerste avond. Maar zagen vol spanning uit naar de volgende dag.

De zaterdag begon met mist. En niet een beetje mist, nee echte dikke mist, waar je maar een aantal meters voor je kunt kijken. We zochten op goed gevoel de kust, waar de zeehonden zouden moeten liggen. Jasper zei dat de wandeling ongeveer een half uur zou duren. Dat werd wel iets veel langer. We waren lost in de mist. En waren op zoek naar de zeehonden in de mist. We hoorden ze wel maar zagen ze niet. Met de branding aan onze linkerzij en op ons gehoor afgaande lagen ze daar uiteindelijk. Wat een machtig gezicht. Opnieuw werd ik er door overmand. En dan het enthousiasme. Eerst een mooi plekje opzoeken en dan gewoon alleen maar om je heen kijken. En dan fotograferen. Steeds een klein stukje dichterbij, om je heen kijken wat de grote mannetjes doen, door de hoekzoeker kijken en statief op de laagste stand en dan je vinger op de knop...

Het duurde een poosje voor ik de juiste compositie had gekozen. Er zijn er zoveel.

Langzaam trok de mist weg en kwam er een beetje wind. Zelfs de zon liet zich na de middag zien. De camera zat al helemaal onder het zand. De vochtigheid van de mist zorgde ervoor dat alles nat was en het zand bleef overal aan plakken. Hoe voorzichtig je ook deed, alles zat onder het zand. Maar wat waren die puppies leuk. En de moeders waakzaam. Want ook hier lagen er veel mannetjes met bedoelingen. De puppies lieten zich van hun beste kant zien en rolden om in het zand af en toe kijkend naar jou of je er nog wel zat. De moeders lagen te slapen, maar af en toe ging er een oog open en hielden ze jou en de kleine goed in de gaten.

Ik vond de spelende en vechtende mannetjes in de branding ook fantastisch. Wat een geweld kwam daar soms los. En al dat opspattende water. En toen kwam ook even de zon door. Dat maakte de plaatjes net even mooier.

Maar we moesten niet klagen. Ondanks de kou, de wind en de mist maakten we mooie plaatjes.

De tweede dag hadden we een straffe noorderwind en regen en kou. Maar we konden nu zien waar we heen moesten. Met alleen het hoognodige op zak liepen we naar de kustlijn. We kwamen al gauw een pup die al door zijn moeder alleen was gelaten tegen. En hup we gingen aan de slag.

Ik durfde nu ook al wat dichterbij te kruipen. Helaas had mijn eigen camera een mankement opgelopen gisteren. Een knopje bleef door het zand hangen. Daardoor kon ik niet meer in mijn menu. Ik mocht de reserve D300 van Jasper lenen en was daar erg blij mee. Door het zand kon mijn statief ook niet meer helemaal laag. We hadden de apparatuur nog wel zo goed schoon gemaakt....

Dus vanaf een ander standpunt gefotografeerd. En dat was ook heel goed te doen.

Op een gegeven moment zaten Linda, Jasper en ik tussen drie vrouwtjes in met puppies. Er om heen lagen ook een aantal grote mannen. We voelden ons wel erg bevoorrecht om hier te mogen zijn. Met op nog geen drie meter van ons vandaan de zeehonden. We maakten mooie platen van de beweeglijke jongen. De vechtende mannen, de op liefdespad zijnde mannen die op een duidelijke manier op een afstand werden gehouden door de vrouwen, de slapende mannen en de op pad zijnde mannen. Ook werden de pups veelvuldig op de plaat vast gelegd. De moeders en puppies leverden lieve beelden op.

En toen stak er een windje op. Het zand kwam aangestoven over het strand. De oudere zeehonden gingen veelal met hun rug er naar toe liggen, maar de pups lagen vaak met open ogen tegen de zandstorm in.

Wat had ik het naar mijn zin. De kou werd verdreven naar een 2e plaats. Ik wilde alleen maar fotograferen. En vandaag had ik de slag aardig te pakken.

Helaas is het in Engeland een uur eerder dan in Nederland en dat betekend dat het er ook een uur eerder donker wordt.

We moesten vertrekken om niet in het donker nog op het strand te zijn.

Jammer, ik had ondanks de vermoeidheid nog wel een poosje kunnen blijven fotograferen.

Ik heb het geweldig naar mijn zin gehad. Veel geleerd. En opgestoken.

De zeehonden leken er ook wel schik in te hebben, getuige de plaat hierboven.

Ik ga zeker nog een keer terug.

En dan zeker weer in de puppy tijd. Want wat zijn ze koddig, vertederend en snoepig. En zeker zeer fotogeniek.

Het weer liet soms wat te wensen over. Maar was toch ook erg mooi. Het hoorde gewoon bij dit weekend. Van onstuimig tot nat, van koud tot grauw.

We zijn met ons vieren echte bikkels geweest.

We hebben allemaal genoten.

En of de mannetjes nou lagen te slapen of te dromen met hun vin in de bek, te vechten of andere dingen aan het doen waren die een zeehonden man doet, ze bleven imposant maar soms ook echt fotomodellen.

En nu een boek maken. Dit was maar een kleine selectie van de platen die ik heb gemaakt.

Jasper bedankt voor je tips en adviezen. Ik vond het geweldig.

Linda en Ingrid bedankt voor jullie gezelligheid.

We hebben een bijzonder mooi weekend gehad.

Het Album

Het is echt waar. Het Album van Indonesië is klaar. Dat wil zeggen, ik moet hem nog nalopen en wat aan de tekst sleutelen hier en daar.

Maar ik verwacht hem volgende week op te sturen.

En dan kan ik eindelijk zien hoe het is geworden.

Ik ben zo benieuwd. Want het is toch anders dan dat je hem maakt. Als je het album op schoot hebt en door kan bladeren, dat is toch wel het mooiste wat er is.

Dus nog even geduld. De foto hierboven is gemaakt op Flores van een zonsondergang.

Wel mijn eigen geduld werd ook erg op de proef gesteld. Na een week proberen het album te downloaden naar Amerika, zijn we erachter gekomen dat sommige bestanden te groot zijn. Ik moest dus door de 1130 foto's heen om te resizen. En dat kost een hoop tijd en werk. Ik ben er nog steeds mee bezig. Want voorop staat dat de kwaliteit van de foto's wel goed blijft.

Ik meld wel weer wanneer het daadwerkelijk allemaal is gelukt.

Roofvogels kijken

Ik heb van Maarten een pracht cadeau gehad. Een 150-500mm lens van Sigma. Ik ben er super trots op. Dit was nog een wens van mij en die ging sneller in vervulling dan ik dacht.

Kan ik hem mooi meenemen naar de zeehonden in Donna Nook.

Ik ben zondag op stap geweest om hem eens uit te proberen. En in een vogelhut heb ik zitten wachten op wat er komen zou.

Veel ganzen gezien, maar wel ver weg, zelfs voor die fantastische lens.

Maar mijn geduld werd beloond met een buizerd en een valkje. Helaas niet zo mooi op die paaltjes maar het was om te oefenen.

Maarten bedankt. Hij is magnifiek.

We gaan snel op stap om samen te fotograferen.

Lichtval in het Speulderbos

Verleden week ben ik samen met Maarten in alle vroegte naar de Veluwe gereden. Daar hadden we een afspraak met meer fotomensjes in het Speulderbos. Om 7.30 uur zou Ruben Smit ons mee nemen het bos in voor wel heel mooie plaatjes. Het was mistig en de zon wilde al een klein beetje er door heen komen. Behalve dat ik erg zin had in het maken van de foto's vond ik het ook erg leuk weer in dit bos te zijn.

Dit bos heeft een heel bijzondere betekenis voor mij.

Het was op open plekken nog erg mistig en de vochtigheid maakte dat het bos er een beetje spookachtig uitzag.

Maar al snel zag je tussen de bomen door een prachtig lichtspel verschijnen. En daar hadden we op gewacht. En het was allersins de moeite waard om er zo vroeg voor uit je bed te komen.

De kleuren werden steeds intenser en veranderde het bos in een prachtige herfstteint. Het gouden licht dat aan de bosrand het bos wilde binnen komen was prachtig om te zien en te fotograferen.

Het is een heel oud bos met heel oude beukenbomen die in allerlei vormen en krommingen hun pracht tentoonstelden. De bladeren zijn nu nog groen, maar over een paar weken kleuren de bladeren in rood en geel.

In dit bos zijn ook veel grafheuvels gevonden en liggen nog oude wallen. Je ziet kleine hulstboompjes die vroeger gebruikt werden om het wild uit de akkers te houden. Mijn archeologisch hart klopt ook een beetje sneller op zulke plaatsen.

Je kan je zomaar voorstellen hoe de mensen hier vroeger door het bos hebben gelopen. Tussen diezelfde beukenbomen door.

En hoewel ik het erg fijn had gevonden als er een hert door mijn beeld was gelopen, kan ik je zeggen dat als je om je heen kijkt in zo'n mooi bos dat er vanzelf sprookjes figuren rondlopen tussen de bomen. Je moet alleen heel goed kijken. Ze laten zich niet zomaar zien.

En terwijl de zon haar stralen loslaat tussen de bomen kun je gewoon geen genoeg krijgen van dit mooie schouwspel. Telkens een ander plaatsje zoeken en je installeren met statief en lens. Veel met de telelens gewerkt, trouwens.

En toen ineens zag ik hem zitten. Een heuse trollenkabouter. Niet zo één als van Rien Poortvliet maar gewoon zoals ik me een trollenkabouter zou kunnen voorstellen. Iedereen was al een stukje verder gelopen en ik bleef nog even hangen op mijn eigen stekkie. Ik keek eens om me heen en toen zag ik hem op een boomstam zitten. Lekker met zijn voetjes vooruit. Echt op zijn gemakje.

En niemand die hem had zien zitten. Of was het alleen voor mij bedoeld?..

En ik mocht hem zelfs fotograferen.

Ik hou van sprookjes en misschien zag ik hem daarom wel. Een klein stukje kind kwam gewoon weer even boven. Ik ben dan ook gelijk aan het kijken of ik hem in een zelfgemaakt sprookje kan inpassen. Ik zie hem zo door het mooie bos heen rennen op zijn korte beentjes.

Ach het Speulderbos was een sprookje die morgen. Ik heb nog nooit zo mooi de lichtinval in een bos op de plaat kunnen vast leggen. En het bleef maar door gaan de hele morgen lang. Wat een geluk hadden we.

We konden er maar geen genoeg van krijgen. En van al dat gesjouw met statief, fotorugzak en camera met telelens erop wordt je ook wel een beetje moe. En dan moet je nog dat hele stuk terug lopen. Je verwondert je over hoe een eind je kan struinen zonder dat je er erg in hebt. Je bent alleen maar bezig met het maken van mooie platen en je neemt het bos zo intens in je op.

Ja moe, dat wel, maar het heeft ook iets genezends.

En dan is een heerlijke kop warme chocomelk met slagroom en een uit de kluiten gewassen stuk appeltaart wel heel erg welkom.

Wat een dag, wat een resultaten.

Hier wordt je weer een blij mens van.

Weer een hoop geleerd.

Landschap fotografie op de Posbank

Het is inmiddels al weer een aantal weken geleden dat ik een fotoworkshop landschapfotografie deed bij Ruben Smit.

Maar nu dan toch een aantal platen.

Trouwe lezers van mijn blog weten dat ik het een moeilijk en vaak niet eens leuk foto onderwerp vind. En soms vraag ik mezelf ook wel eens af waarom ik het mezelf toch steeds weer aandoe om hier workshops voor te volgen.

Wel dat is eenvoudig te beantwoorden; ik wil het toch onder de knie krijgen.

Dit keer is de Posbank aan de beurt om zijn prachtige vergezichten aan me te tonen. En me te verleiden tot die landschapfoto, waar ik trots op kan zijn.

Na de nodige tips en uitleg voor een goed te maken landschapfoto gaan we op pad.

Eerst een stuk door het bos en dan komen we op de prachtige hei uit met uitzicht over mooi heuvelland.

Jammer dat de luchtpartij niet fraai is en het is ietsje heiig.

En dan begint het neerzetten van het statief, het landschap in je opnemen en goed kijken wat je op de plaat wilt vastleggen. Dan komt de instelling van je camera en het in de juiste positie brengen van je camera.

Okee de lijnen waarover Ruben sprak zitten erin. Er zit kleur in het landschap. En het laat zien hoe de Posbank eruit ziet. Maar..........

En terwijl ik aan het piekeren ben of ik dit nu wel een fraaie plaat vind, zie ik op een paar meter afstand iets veel interessanters. Een berg paardenmest, van de koniks die hier rond moeten lopen, maar zich niet laten zien. Maar die mesthoop trekt niet mijn aandacht, wel de beestjes die ermee bezig zijn.

Even kijken of Ruben niet in de buurt is en dan vlug de macrolens erop.

Daar ik toch nooit bij de grote groep in de buurt blijf, ik heb er een hekel aan om met z'n allen op een klein klutje te staan en allemaal dezelfde foto te maken, wordt zo saai en eentonig wanneer je s'avonds de fotonabespreking hebt, kan ik rustig mijn gang gaan.

Maar goed ik vergat ook niet om toch mijn best te doen op de landschap foto.

Ik was met de hei/heuvel foto's niet heel erg tevreden. Toch wilde ik twee foto's die ik wel fraai vond op de blog zetten.

En na een flinke klim keek ik nog eens achterom en dacht dit is het niet. Ik klom op de top van een heuvel en kwam bij een oude boom die heel brede takken had.

Ik zag een echtpaar die allebei heel gekleurde kleding droegen op een bankje uitkijken over het landschap. Ik zorgde ervoor dat ik nog net een streep lichte lucht onder de takken door zag en maakte de foto.

Dit was de foto waar ik op zat te wachten. Meestal zet ik geen mensen in beeld wanneer ik een landschap foto maak, maar voor deze ene keer pasten ze er helemaal in. Zonder hen zou de foto saai en kleurloos zijn. Nu vertelt de foto zijn verhaal. En daar gaat het om. Een foto maak je om een verhaal te laten zien.

Twee mensen die na een flinke klim uitrusten op een bankje en het immense landschap in zich opnemen. Stiekem bespiedt door een fotograaf die het geheel vastlegt. Het geheel is heel ongedwongen.

Tja misschien begin ik het een beetje te leren.

Ik geef niet op.

Workshop in de Millingerwaard

Vorige week gaf Maarten een workshop dier/landschap/macro fotografie.

Het weer deed zijn best om in ieder geval de ochtend droog te laten verlopen.

De ochtend was voor dierfotografie. Ik vond het best spannend, want we zouden zo direct tussen de wilde paarden gaan lopen om te fotograferen.

Ik heb wat met paarden, maar sinds Tiengemeten ben ik wat mijn fotoapparatuur betreft toch iets voorzichtiger geworden. En dat waren gewoon tamme paarden.

Voor de zekerheid liet ik het statief dus maar in de auto.

Nolda was er ook bij. Zij wil ook een digitale camera gaan kopen. Ze fotografeert nu met mijn oude camera. Maandags er voor zijn we een ochtend op stap geweest en heb ik de beginselen van het fotograferen aan haar uitgelegd.

Aan het eind van deze workshop bleek dat zij een snelle leerling is.

Michel maakte deze actie plaat van mij. De paarden waren al snel aan ons gewend. Ze werden steeds nieuwsgieriger. Soms vond de leidende hengst het even genoeg en zorgde voor voldoende afstand tussen zijn merries en veulens en ons. Maar over het algemeen waren de paarden prima fotomodellen, alhoewel, toen ze eenmaal aan ons waren gewend vielen er een paar pardoes in slaap, staande of liggend.

Ik vond het fotograferen van de paarden bijna net zo leuk als het fotograferen van de paarden met de fotografen. Ze werden steeds vrijer naar ons toe en soms duwden ze met hun hoofden tegen je aan.

Of ze probeerden je aandacht te krijgen door te gaan rollen. Fred had alle aandacht van deze jonge hengst die er alles aan deed om op de foto te komen.

Sjaak is gelukkig lang genoeg om boven de paarden ruggen uit te komen, zodat er toch nog iets van overmacht is. Maar ook hij werd regelmatig gestoord bij het fotograferen.

Deze merrie keek me vanaf haar hoge positie wat koddig aan. Ik lag zowat onder haar. Ze kwam steeds dichterbij en op een gegeven moment kon ik haar niet meer fotograferen met de 300mm lens.

Daar er veel hoofden of detail foto's werden uitgezocht voor de nabespreking, besloot ik een paard in landschap in te leveren. Het werd een heerlijk ontspannen foto. Ik liggend achter de camera en hij liggend achter de gele bloemetjes.

Jammer dat de lucht zo strak was, waardoor deze wit uitsloeg. Maar het paarden hoofd staat er wel mooi op.

Ik kreeg er ook een vriendje bij. Deze hengst wilde maar steeds dat ik hem kriebelde. Ik verbaasde me daarover. De paarden zijn wild, maar ze gedroegen zich als tamme paarden. Wanneer ik wilde fotograferen, gaf hij me een zetje en moest ik weer achter zijn oren kriebelen.

Ik mocht hem helaas niet meenemen van Maarten. Met Fred had ik al geregeld dat hij tussen Nolda en mij op de achterbank van zijn auto mee mocht.

Maar helaas........

En de middag besteedde ik aan macrofotografie. Ik had Leendert en Nolda dicht in de buurt. Leendert had net zijn macrolens en wilde wat tips hebben. Nolda wilde ook wel wat macro foto's proberen te maken en kreeg mijn 300mm lens op de camera. Want ook met een telelens kun je aardige macro plaatjes maken.

Het begon inmiddels zacht te regenen.

En terwijl ik beide tips gaf probeerde ik toch ook wat platen te schieten. En ineens zag ik het.

Dat werd mijn macroplaat voor vandaag. Wat ik verder ook nog zou maken, ik had mijn plaat voor vandaag.

Een tijdje geleden toen ik met Ruben Smit op macroworkshop was, kon ik niet echt de plaat vinden die het zou worden. Maar nu was die er ineens.

Ik ben er dan ook reuze blij mee.

Terwijl Nolda richting de rivier ging om wat landschapsplaten te gaan maken, bleven Leendert en ik wat achter. Ik vertelde hem dat je vaak op een vierkante meter allerlei onderwerpen kon aantreffen voor de macrofotografie.
Wij bleven in het beboste gedeelte en bleven ook vrij lang droog.
Er waren anderen die zich in een heus avontuur bevonden, met boze hoornaars, maar wij probeerden druppels op de bladeren vast te leggen. Ook een avontuur, daar de wind de blaadjes flink liet bewegen. En dit keer was ik niet de enige die zich in een regencape hulde. Leendert had net zo'n bult op zijn rug als ik(rugzak).



We vergaten de tijd en kwamen te laat binnen. We hadden nog wel even door willen gaan met fotograferen, maar de vermoeidheid sloeg ook toe.
Het was een gezellige, leerzame workshop.
Er werden mooie foto's gemaakt en iedereen had weer een schat aan kennis opgedaan.