Verleden week ben ik samen met Maarten in alle vroegte naar de Veluwe gereden. Daar hadden we een afspraak met meer fotomensjes in het Speulderbos. Om 7.30 uur zou Ruben Smit ons mee nemen het bos in voor wel heel mooie plaatjes. Het was mistig en de zon wilde al een klein beetje er door heen komen. Behalve dat ik erg zin had in het maken van de foto's vond ik het ook erg leuk weer in dit bos te zijn.
Dit bos heeft een heel bijzondere betekenis voor mij.
Het was op open plekken nog erg mistig en de vochtigheid maakte dat het bos er een beetje spookachtig uitzag.
Maar al snel zag je tussen de bomen door een prachtig lichtspel verschijnen. En daar hadden we op gewacht. En het was allersins de moeite waard om er zo vroeg voor uit je bed te komen.
De kleuren werden steeds intenser en veranderde het bos in een prachtige herfstteint. Het gouden licht dat aan de bosrand het bos wilde binnen komen was prachtig om te zien en te fotograferen.
Het is een heel oud bos met heel oude beukenbomen die in allerlei vormen en krommingen hun pracht tentoonstelden. De bladeren zijn nu nog groen, maar over een paar weken kleuren de bladeren in rood en geel.
In dit bos zijn ook veel grafheuvels gevonden en liggen nog oude wallen. Je ziet kleine hulstboompjes die vroeger gebruikt werden om het wild uit de akkers te houden. Mijn archeologisch hart klopt ook een beetje sneller op zulke plaatsen.
Je kan je zomaar voorstellen hoe de mensen hier vroeger door het bos hebben gelopen. Tussen diezelfde beukenbomen door.
En hoewel ik het erg fijn had gevonden als er een hert door mijn beeld was gelopen, kan ik je zeggen dat als je om je heen kijkt in zo'n mooi bos dat er vanzelf sprookjes figuren rondlopen tussen de bomen. Je moet alleen heel goed kijken. Ze laten zich niet zomaar zien.
En terwijl de zon haar stralen loslaat tussen de bomen kun je gewoon geen genoeg krijgen van dit mooie schouwspel. Telkens een ander plaatsje zoeken en je installeren met statief en lens. Veel met de telelens gewerkt, trouwens.
En toen ineens zag ik hem zitten. Een heuse trollenkabouter. Niet zo één als van Rien Poortvliet maar gewoon zoals ik me een trollenkabouter zou kunnen voorstellen. Iedereen was al een stukje verder gelopen en ik bleef nog even hangen op mijn eigen stekkie. Ik keek eens om me heen en toen zag ik hem op een boomstam zitten. Lekker met zijn voetjes vooruit. Echt op zijn gemakje.
En niemand die hem had zien zitten. Of was het alleen voor mij bedoeld?..
En ik mocht hem zelfs fotograferen.
Ik hou van sprookjes en misschien zag ik hem daarom wel. Een klein stukje kind kwam gewoon weer even boven. Ik ben dan ook gelijk aan het kijken of ik hem in een zelfgemaakt sprookje kan inpassen. Ik zie hem zo door het mooie bos heen rennen op zijn korte beentjes.
Ach het Speulderbos was een sprookje die morgen. Ik heb nog nooit zo mooi de lichtinval in een bos op de plaat kunnen vast leggen. En het bleef maar door gaan de hele morgen lang. Wat een geluk hadden we.
We konden er maar geen genoeg van krijgen. En van al dat gesjouw met statief, fotorugzak en camera met telelens erop wordt je ook wel een beetje moe. En dan moet je nog dat hele stuk terug lopen. Je verwondert je over hoe een eind je kan struinen zonder dat je er erg in hebt. Je bent alleen maar bezig met het maken van mooie platen en je neemt het bos zo intens in je op.
Ja moe, dat wel, maar het heeft ook iets genezends.
En dan is een heerlijke kop warme chocomelk met slagroom en een uit de kluiten gewassen stuk appeltaart wel heel erg welkom.
Wat een dag, wat een resultaten.
Hier wordt je weer een blij mens van.
Weer een hoop geleerd.
