't Drempeltje dag 2

Vandaag voor de laatste keer naar 't Drempeltje geweest voor de archeologie les aan de peuters. Het was weer een gezellige dag. Ze waren weer heel geconcentreerd. Het tijdlint was wel het leukste van alles vond een kleine knul. Maar ook de spannende kast met al die laatjes. En een meisje dacht dat Aline en Gijs de handtas van hun moeder onder het zand vandaan haalden. Ervaring? Ze waren ook vol van de echte schat: een doosje met muntjes. Voor 1 klasje hadden we nog een extra verrassing. Ze konden vanwege de nattigheid niet schatgraven in de zandbak, dus hadden we hun schat in het kastje verstopt. Allemaal doosjes rozijntjes. En dat ging er prima in. En op de hals van een baardman kruik stond Sinterklaas. En daar hadden ze wel een beetje gelijk in. Een baardman kruik heet zo vanwege de afbeelding van een mannenhoofd met baard. En laat die nou op de Goedheiligman lijken. Kinderen kijken verder dan je denkt.

Het was vandaag soesjes dag op de peuterzaal en we hebben er lekker van gesnoept. Na afloop hebben we van elke klas een applaus gehad en aan het eind een prachtige bos bloemen. We kunnen terugkijken op een zeer geslaagd project.

't Drempeltje

Vandaag is om 9.15 uur de eerste les archeologie op peuterspeelzaal 't Drempeltje. Nolda en ik doen om de beurt de lessen. We hebben vandaag 8 groepen van ongeveer 18 leerlingen. En wat waren ze enthousiast. Wij dus ook.

Eerst vertelde we een verhaal over een opa die met zijn 2 kleinkinderen naar een strandje gaat, waar ze een groot zandkasteel gaan bouwen. Ineens vinden ze tijdens het scheppen een oud autootje. En wat blijkt, deze was nog van opa geweest, hij heeft het toen hij net zo oud was als zij verloren op datzelfde strandje. De kinderen waren een en al oor. Daarna lieten we met een gehaakt tijdlint zien hoe oud dit autootje dan wel was. En toen mochten ze eindelijk het doek van die mysterieuze doos afhalen. En wat blijkt; er zit een ladenkastje onder. En daarin zitten allemaal oude spullen. Omstebeurt mochten ze een laatje of deurtje open maken en met de gevonden spulletjes de klas rond.Voor sommige kinderen was het allemaal wel heel spannend, anderen vertelden hun eigen verhaal bij een voorwerp, terwijl ze de klas rond gingen. Al met al een heel geslaagde dag. Ze zijn na de les zelf nog in de zandbak gaan graven naar een 'schat'. Nu weet ik ook weer waarom ik onderwijzeres wil gaan worden. Dit is toch echt heel erg leuk. En o ja hoor, er zitten flinke ondeugden bij. Er was een jongen die meer interesse had voor mijn fototoestel dan voor de les, maar bij mij op schoot al knuffelend met het toestel onder handbereik, heeft hij toch zijn aandacht bij de les kunnen houden. Echte boefjes en regel vrouwtjes, maar ook verlegen lieve duimende ukkies.

Dierentuin Amersfoort

Zaterdag, we gaan naar de dierentuin in Amersfoort. Er zijn daar veel mooie dingen te fotograferen. Maar dit keer ging mijn voorkeur uit naar de bavianen.

Ze zijn heel fotogeniek. En een aantal hadden door dat er iets in de lens gebeurde als je afdrukte. Ze blijven in je zoeker kijken en dat leverde fraaie platen op.

Deze twee hadden het druk met zoek en graafwerk. Ze hebben wel een halfuur in de grond zitten klauwen zonder dat er nu echt iets spectaculairs onderuit kwam. Maar je bent wel lekker bezig.

Dit tweetal keek me vol verbazing aan. Wat wil ze nou van ons. En wat gebeurt daar in die lens. Je ziet de verbazing van hun snoeten afstralen.We hadden echt even contact. Ook toen ik de camera liet zakken, bleven ze zo zitten. Pas toen ik de camera op een andere baviaan richtte, gingen ze weer door met apenzaken.

Dit mannetje vond ik erg imposant. Hij was erg groot en straalde superioriteit uit. Met hem moet je geen ruzie krijgen. Maar hij ging er wel even voor zitten, toen ik foto's van hem maakte.

Zijn bek een beetje open zodat je zijn gevaarlijke wapens kon zien. Vooral als ze geeuwen zie je de hoektanden goed. We hebben flink wat gevechten gezien, er zitten dan ook veel mannen op het bavianen eiland. En ze willen allemaal een eigen plekkie. De onfortuinlijke onder hen vertoonden veel bijtwonden.

De tijgers zitten ook in een prachtig verblijf, maar daar was weinig actie. Dus deze keer geen mooie poezen op de blog. Alleen bavianen.

Na de dierentuin, zijn we naar Putten gereden. Een speciaal plekkie voor Maarten en mij. We hebben er heel wat uren doorgebracht. Geen bospad is ons daar vreemd.

Maar ze hebben de boel bijna overal afgesloten. Je kunt via de bospaden niet meer naar Boshuis Drie rijden. Het was dus even een gezoek voor we het restaurant hadden gevonden. We aten daar een hapje en zijn toen terug naar het huisje gegaan. Quinten heeft zich nog vermaakt in het Bollohuis en wij hebben genoten van een echte sorbet. Mjammie. Toen onze kleine jongen te bedde was gegaan, hebben wij nog even treintje gespeeld.

Avondwandeling

Thuisgekomen uit Paleis het Loo, had Leendert al de pannekoeken gebakken en konden we gelijk aan tafel. Daarna was ik de enige die nog wel even trek had in een avondwandeling door het nabijgelegen bos. Dus de camera en een trui gepakt(trui niet nodig gehad want het was zalig zacht weer) en erop uit in mijn eentje. Ik mistte zo ondertussen mijn wandelingen van thuis ook een beetje.

Maar thuis ken je de weg en kom je altijd wel weer op een punt uit, vanwaar je de weg naar huis weer kent, hoever je ook gaat. Dat is in een bos wel even anders. En ook heb je tijdens het wandelen geen Tommy. Dus dan maar op de dingen om je heen vertrouwen. De weg moest ik in mijn rug houden, die was goed te horen, helaas. En als ik terug wilde naar Rabbit Hill moest ik van de ondergaande zon weglopen. Maar eigenlijk maakte ik me er niet echt zorgen om.

Kom op een beetje avontuur op zijn tijd, geweldig toch. En ik had het ook veel te druk met fotograferen om me over de terugtocht zorgen te maken.

Wat was het prachtig daar. Het licht tussen de bomen door.Ik had het graag met de anderen gedeeld. Maar ze zullen het met de foto's moeten doen. En overal die paddestoelen. Dus lag ik weer veel over de grond. Tot grote verbazing van een wandelend stelletje. Maar daar ben ik wel aan gewend. Het waren trouwens de enige mensen die ik tegenkwam op mijn wandeling, terwijl Rabbit Hill toch behoorlijk vol zat.

Jammer dat het licht al weer zo snel afneemt. Dan kun je zien dat je al in september zit. En dan wordt fotograferen ook lastiger. Je kunt de iso opschroeven, maar het houdt toch op. Dan alleen maar genieten. Dat was ook goed.

En zonder problemen vond ik al wandelend mijn weg weer terug naar het huisje, waar iedereen lekker aan het relaxen was. We speelden nog een spelletje Catan.

Roofvogels in het Muiderslot

Na een korte pitstop in het slot, gaan we naar buiten. En ineens staan daar een vrouw en een jongen met een Oehoe en een woestijnhavik. Wat geweldig om hier zo dichtbij te staan. De Oehoe is pas een half jaar oud, maar ze is al heel groot. De havik is 1 jaar oud. We maken natuurlijk een praatje met hen. De mevrouw verteld ons veel over het vliegen met de vogels en over hun gedrag. Quinten had een ijsje en dat vond de Oehoe erg interessant. Ze was gelijk heel allert en volgde Quinten overal met haar kop en prachtige ogen.

Toch ging mijn voorkeur uit naar de havik. Wat een scherpe blik heeft deze vogel. Ze luistert al heel goed, veel beter dan de eigenwijze Oehoe. Ze moet haar oorspronkelijke verenkleed nog krijgen. Helaas was het te slecht weer om te gaan vliegen met ze. Dat vonden we best jammer, we hadden het graag willen zien.

Sika en Quinten gaan nog met de Oehoe op de foto. Quinten vond de vogel best een beetje heel erg groot. Maar zo samen met oma durft hij toch wel. En de Oehoe blijkt ook een fotomodel en draaide haar kop voor een keer niet weg.

Zonsopgang en een beetje mist

Vanochtend, toen ik naar huis reed, kreeg ik fotografische kriebels. Het was mistig en de zon beloofde een mooie opkomst. Dus een beetje doorrijden, binnen de toegestane snelheid, hoor. Thuisgekomen gauw statief en fototas gepakt en naar een mooi plekkie gereden. Ik had maar heel weinig tijd, dus het werd dicht bij huis. Het ging ook allemaal zo snel. Een slootje met eendjes erin en erboven een waasje mist. En een prachtige al eigenlijk te hoog staande zon. Maar het geeft toch nog wel de sfeer weer.

Mensen die naar hun werk gingen, staarden me wat bevreemd aan. Wat staat zij nou te doen om 7.25 uur. Een beetje foto's maken, terwijl een ieder gewoon naar zijn werk moet... Tja ik had het er al opzitten, maar dat kon niemand weten.

En ach het is ook wel een beetje vreemd. Gauw je spullen pakken en hop weer in de auto en naar een plekje op zoek gaan voor mooie platen. Het was een race tegen de klok. Ik ga de komende herfst wat vaker proberen om mist en zon te fotograferen. Dat betekent vroeg uit de veren, voor het beste resultaat. Het is nog moeilijker dan gedacht. Daar de zon de foto algauw erg donker maakt, door het felle licht. De mist komt dan niet helemaal tot zijn recht. Maar ik ga eraan werken. Ik vond de bovenstaande platen sfeer uitdrukken. Toch ook landschapfotografie toevoegen aan mijn favoriete onderwerpen? Ik begin er wel lol in te krijgen. En met de nieuwe 18-135 mm groothoek lens is het mooi werken. Dit waren de eerste foto's die ermee gemaakt zijn.

Open Monumenten dag te Oud-Beijerland

Zaterdag was het Open Monumenten dag. En met onze stichting SAH waren we present in Het Oude Raadhuis te Oud-Beijerland. Mensen konden met hun oude gevonden voorwerpen langs komen om deze te beoordelen op leeftijd of originaliteit. Het mooiste voorwerp was een kookpot uit de eerste helft van de 14e eeuw. Dus omstreeks 1325 tot 1350. Gevonden in De Bilt. Een bijna gaaf en prachtig exemplaar.

We waren met vier archeologen aanwezig. We hebben een hoop lol gehad. Jammer dat niet veel mensen met spullen kwamen. Wel hadden er veel oog voor ons museum met oudheden. En natuurlijk was de trouwzaal favoriet. Er kwamen veel reeds, daar, getrouwde stellen langs om dit aan hun kinderen te tonen. Maar ook koppeltjes die nog moesten gaan trouwen.

Op het podium voor het Oude Raadhuis traden wat artiesten op. Een van hen was Edwin Monteyn. Nooit van gehoord, maar het had wel swing. En wij hadden een prachtig uitzicht vanaf het bordes van het Raadhuis.

Ondanks de dreigende lucht boven Oud-Beijerland, waren er veel mensen op de been. Het was een gezellige drukte. Er was ook nog een optreden van het Renaissance Consort. Zij spelen muziek uit de Middeleeuwen. En trokken veel belangstelling. Het oefenen was eveneens in het Raadhuis, dus zijn we even naar buiten gevlucht. De doedelzakspeelster had er zin in en het was oorverdovend in de kleine ruimte. Uiterst rechts van het podium stond ook een mega lange sjoelbak. Deze trok ook veel bezoekers.


s'Middags was er een optreden van On Track. Ze komen uit de Hoeksche Waard. Een leuke band. Het was een lange dag. Maar wel erg leuk.

Blijdorp

Vrijdag ben ik samen met Esther naar Blijdorp geweest. Blijdorp bestaat dit jaar 150 jaar.
Allebei fotograferen we graag en dat combineren we met lekker veel kletsen. Esther had er al gauw een vriend(in) bij gevonden. Deze Japanse kroonkraanvogel liep lekker met ons een stukje op.

Natuurlijk zijn de prairiehondjes graag bereidt om voor ons te poseren. Ze blijven erg fotogeniek.

Wat heel verrassend was, de manoel liet zich zien en fotograferen. Dat gebeurt niet vaak. Een prachtige kat.

Deze renmuis had ik ook nog niet eerder uit zijn holletje gezien. Een grappig detail is dat alleen een glazen ruit ze scheidt van de manoel. En de manoel had ook gezien dat de muis wakker was.



Apen doen het altijd wel leuk. Dit keer eens niet voor de gorilla's gekozen. Hun verblijf wordt nog steeds verbouwd en het was daar reuze druk. Dit komt natuurlijk ook door de ontsnapping van Bokito een tijdje geleden. Iedereen komt om hem te zien. Ik heb hem wel gezien en vond hem er nu niet direct relaxed uitzien. Ik kan me er iets bij voorstellen. Ik zou ook niet van al die drukte houden rondom mijn huis. Je hoorde dan ook de hele dag niets anders dan Bokito, Bokito. Volgens Esther het meest genoemde woord van vandaag.

De Stellerzeearend is een imposant beest. Hij loerde in de richting van het verblijf van de kleine ottertjes. De ottertjes maakten dan ook wel een hoop kabaal. En als je lekkere hapjes zo dicht bij hoort, dan ben je ontzettend waakzaam.

Een vrouwtjes struis met een paar prachtige ogen. En een giraffe ook begiftigd met schitterende ogen. Twee zo verschillende dieren met ook evenveel gelijkenissen. Allebei mooie ogen, een lange nek, lange poten en nieuwsgierig.

Wolven ze blijven mysterieus. Ik had geluk dat ze even aan de wandel gingen. Het leverde een mooi doorkijkplaatje op.

En als laatste de hyena. Door vele gezien als een lelijk monster. Maar in Kenya heb ik een moederhyena om haar vermiste pup horen huilen. En dan krijg je toch ook andere gevoelens voor het beest.

Esther ik heb een fijne dag gehad. We moeten dit snel eens overdoen. Gezellig zo met z'n tweetjes.

Workshop Tiengemeten 2

Het weer was s'morgens nog erg grauw. Maar later op de middag kwam er een mooie wolken hemel en blauwe lucht. En de zon deed erg haar best. Eigenlijk goed weer voor mooie platen. Maar waar begin je op zo'n eiland. Er is zoveel te zien. Vroeger was Tiengemeten een bewoond eiland met een aantal boerderijen.

Nu is er geen bewoning meer en wordt het eiland aan de natuur teruggegeven.

Er wordt een dijk doorgeprikt om het water toe te laten op sommige delen van het eiland. En dat is heel tegenstrijdig met wat er in de rest van Nederland gebeurd. Overal wordt er tegen het water gevochten en hoge dijken aangelegd. En hier... Nederlanders zijn een raar volkje.

Natuurlijk maak ik toch nog macro opnames. Ook al moet het nu uit de hand.
En probeer ik ook aan mijn opdracht te werken. Je moet op de opdracht foto ook uit laten komen dat het over Tiengemeten gaat. Dus veel water.

Mooie doorkijkjes en veel natuur. Dat is wat de opdracht vereist. En aangezien Maarten de workshop geeft, moet ik heel goed mijn best doen. Dat wordt toch wel een beetje van je verwacht. Maar landschap fotografie is niet helemaal mijn ding. Dus ik heb ook nog een hoop te leren deze dag.

Kijk als het nu om macrofotografie gaat, dan lukt het me wel. Ook al ben ik ook niet echt ontevreden over mijn landschappen. Het is weer eens wat nieuws om uit te proberen.

Ik werd trouwens wel helemaal verliefd op deze oude schuur. Daar heb ik echt heel veel foto's gemaakt. Het licht was mooi, dat naar binnen kwam. En de schuur had het gewoon helemaal. De natuur neemt langzaam de schuur op.

Ernaast stond nog een boerderij die wel helemaal wordt opgeknapt. Allemaal nieuwe balken erin. Daar werd heel hard aan gewerkt. Dus de natuur zal het waarschijnlijk niet gaan winnen. De schuur zal voortijdig worden afgebroken. Jammer, ik had het proces graag gevolgd.

En ook heel fotogeniek waren de witte koeien op het eiland. Dat vind ik nu wel weer een fraai foto onderwerp. Ik heb deze twee dames vastgelegd terwijl ze een onderonsje hadden.



Overal op het eiland staan deze distels. En toen de blauwe lucht en de pluizige wolken kwamen, ben ik op de grond gaan liggen om deze twee pluizen te verenigen.

Juist vandaag werd de dijk doorgestoken. Je kon vanaf alle plekken op het eiland de feestelijkheden horen. En dat is vreemd op een eiland waar het normaal gesproken erg stil is. Je hoort er alleen de vogels en de wind. En het gezoem van de vele insecten. Ik ben nadat de drukte weer was afgenomen en iedereen aan een borrel zat, nog even gaan kijken op de plek waar het water het eiland mag binnen stromen. Tja wat kun je er van zeggen. Via een buis stroomt het water van het Haringvliet het eiland binnen. Je kon een grote draaikolk zien, daar waar het water de buis in ging. En nu maar afwachten. Ik ga het proces in ieder geval wel volgen. Dat is bijna een thuis wedstrijd, daar ik het eiland vanuit mijn raam kan zien.

Op de laatste foto is goed te zien dat het water het eiland overneemt. De natuur gaat veranderen en ook zal er een nieuw dierenbiotoop ontstaan. Wanneer je hiervan houdt, kom dan zien wat er op Tiengemeten gebeurt. Trek stevige wandelschoenen aan, want je loopt wat af. Het eiland is in ieder jaargetijde anders.

Een tip: Wanneer je een statief voor je fotospullen meeneemt.......houdt dit dan uit de buurt van een grote zwarte hengst.

Workshop Tiengemeten deel 1

Donderdag 6 september heb ik deelgenomen aan een workshop fotografie op het eiland Tiengemeten. Deze werd gegeven door Maarten. En zoals altijd sleep ik weer van alles mee, waaronder mijn statief, macro lens en de 28-200mm lens. Genoeg kaartjes, volle batterijen enz. Ik was er helemaal klaar voor.Mijn opdracht voor vandaag was: Maak een foto waarmee je mensen verteld dat ze naar Tiengemeten moeten komen. En een mooie sfeerplaat. s'avonds zou het een en ander worden besproken. Ik wilde als eerste naar de Belgische trekpaarden. Ik ben gek op paarden, zoals sommigen wel weten. Alleen na vandaag zou die liefde toch wel een moment gaan wankelen. Zoals altijd waren de hengsten erg nieuwsgierig. Ze komen naar je toe en besnuffelen je fototas, statief en camera.

Het statief bleek een aantrekkelijk voorwerp. Ze trokken het steeds tussen de riem van de tas vandaan. Dus zette ik het maar voor me op de grond. En ja hoor dat werkte. Al gauw was het niets meer dan een raar voorwerp dat niet de moeite meer waard was om aan te knabbelen. Een grote zwarte hengst, was duidelijk de baas van het hele stel en dat liet hij merken door te bijten naar de andere hengsten en ze op te jagen. Een lichtbruine hengst duwde mij daardoor opzij en zo ontstond er een meter ruimte tussen mijn statief en mijzelf.

Op zich niet zo erg, ware het dat de zwarte hengst zijn zinnen had gezet op een achtervolging van de lichtbruine. Hij tikte mijn mooie statief om met zijn voorbeen en met zijn achterbeen trapte hij het zo aan barrels. Ik schijn hard nee en shit te hebben geroepen, maar het leed was al geschied.

En zo verdween mijn mooie statief in de afval container. Een voordeel was dat ik er die dag niet meer mee hoefde rond te zeulen. Nadelen zijn er meer. Ik moest de macro opnames nu uit de hand doen. En ik was mijn dure statief kwijt. Dat gaat weer centjes kosten. Ik denk dat het mijn week niet is.

Maar goed, blijven lachen en aan de slag om mijn opdracht te volbrengen. Samen met vriendin Linda ben ik het eiland over getrokken. Dat wil zeggen de oost en zuidkant. Want het is een flinke wandeling en het eiland is nog best groot.

Aan het einde van de dag hebben we een groepsfoto gemaakt. Iedereen was heel erg moe van het vele lopen. Ik was het gesprek van de dag. Iedereen vroeg hoe het met mijn statief was.......grrrrrrrr Maar er waren erg veel mooie platen geschoten.