Thuisgekomen uit Paleis het Loo, had Leendert al de pannekoeken gebakken en konden we gelijk aan tafel. Daarna was ik de enige die nog wel even trek had in een avondwandeling door het nabijgelegen bos. Dus de camera en een trui gepakt(trui niet nodig gehad want het was zalig zacht weer) en erop uit in mijn eentje. Ik mistte zo ondertussen mijn wandelingen van thuis ook een beetje.
Maar thuis ken je de weg en kom je altijd wel weer op een punt uit, vanwaar je de weg naar huis weer kent, hoever je ook gaat. Dat is in een bos wel even anders. En ook heb je tijdens het wandelen geen Tommy. Dus dan maar op de dingen om je heen vertrouwen. De weg moest ik in mijn rug houden, die was goed te horen, helaas. En als ik terug wilde naar Rabbit Hill moest ik van de ondergaande zon weglopen. Maar eigenlijk maakte ik me er niet echt zorgen om.
Kom op een beetje avontuur op zijn tijd, geweldig toch. En ik had het ook veel te druk met fotograferen om me over de terugtocht zorgen te maken.
Wat was het prachtig daar. Het licht tussen de bomen door.Ik had het graag met de anderen gedeeld. Maar ze zullen het met de foto's moeten doen. En overal die paddestoelen. Dus lag ik weer veel over de grond. Tot grote verbazing van een wandelend stelletje. Maar daar ben ik wel aan gewend. Het waren trouwens de enige mensen die ik tegenkwam op mijn wandeling, terwijl Rabbit Hill toch behoorlijk vol zat.
Jammer dat het licht al weer zo snel afneemt. Dan kun je zien dat je al in september zit. En dan wordt fotograferen ook lastiger. Je kunt de iso opschroeven, maar het houdt toch op. Dan alleen maar genieten. Dat was ook goed.
En zonder problemen vond ik al wandelend mijn weg weer terug naar het huisje, waar iedereen lekker aan het relaxen was. We speelden nog een spelletje Catan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten