Zondag 7 maart vertrek naar Lapland

Eindelijk is het zover. We gaan op reis naar Zweeds Lapland. Hier kijken we al bijna 2 jaar naar uit. Er zijn veel voorbereidingen geweest en om 7 uur vertrokken we uit Nederland. Op de luchthaven in Stockholm stappen we achterin het tweede vliegtuig naar Kiruna. Het weer ziet er veel belovend uit en we hebben er allemaal zin in. We hebben genoeg warme kleding bij ons, al hebben we die nog niet echt nodig. In het laatste vliegtuig ondervinden we dat Engels een moeilijke taal is voor de Zweden. Want ipv snacks krijgen we sex in het vliegtuig..........

Nou daar moest je dan zeker ook voor betalen net als voor de snacks en het drinken want we hebben er niets van mee gekregen.

Gierige Hollanders ook.

Op Kiruna ligt er veel sneeuw en het is er ongeveer -5. Wel is het er bewolkt. We halen onze bus op en gaan op weg naar Björkliden. Het is een mooie ruime bus.

Al op de parkeerplaats voor het hotel moeten we de auto uit de sneeuw duwen. Er is hier veel gevallen. De chalets zijn gezellig en we besluiten dat onze chalet(Sander, Wilma, Maarten en ik) het verzamelpunt wordt. Bij ons wordt ook gegeten. We hebben al de boodschappen kunnen halen dus wordt er vanavond voor de eerste keer gekookt.

Helaas werd het weer te slecht om er nog op uit te trekken. Dit houden we voor morgen tegoed........

De Jägermeister komt op tafel, want die moet ijs en ijs koud gedronken worden. Nu dat was tie dan ook. Buiten op het balkon was het een grote ijskast met de nodige hoeveelheid sneeuw. We bespreken de plannen voor morgen en gaan dan moe naar bed. De dag begon dan ook erg vroeg vanmorgen.

Maandag 8 maart Snowblizzard

De eerste dag. En wat een weer. De hele nacht heeft het gestormd en en gesneeuwd. Het ziet er naar uit dat het vandaag niet veel beter gaat worden. We kunnen in ieder geval niet met de bus er op uit. Niet in de ochtend in ieder geval. Gelukkig konden we gisteren nog boodschappen halen in Björkliden supermarkt. Anders hadden we nu toch een probleem gehad. We besluiten de tocht te ondernemen naar het hotel. Er moet nog het één en ander besproken worden en betaald worden. Ook het bord bij de receptie geeft niet echt goed nieuws. Stormi dag staat er het bord. Hmmm. En wat blijkt. Er is sinds jaren een sneeuwalarm afgegeven voor vandaag. En dat moeten wij meemaken. We hadden liever op pad gegaan. Maar we kunnen in ieder geval aan het thuisfront melden dat we in een sneeuwblizzard hebben gelopen.

Een beetje ontmoedigd zakken we neer op de stoelen bij de openhaard in het hotel. Hopelijk knapt het nog wat op deze week.

De terug tocht naar de hutten wordt een soort survivel tocht met afdaling op je billen van een sneeuwberg. Je zakt soms diep weg in de sneeuw. En het blijft maar waaien en sneeuwen.

In de middag gaan we het toch proberen. Misschien is het minder erg als we richting Abisko rijden. Helaas moesten we de tocht al snel afbreken. Door het slechte zicht zag je niet meer waar weg en berm begonnen of eindigen. Dus moesten we onze bus uitgraven. We besluiten te keren. Maar de berg op met dit weer ging ook niet best. Door de vele sneeuwval reed de bus meer achteruit de berg af dan vooruit de berg op.

En in een paar minuten tijd werd het weer steeds slechter. Je zag alleen maar de contouren van de bomen naast de weg. Op een gegeven moment zag je niet meer dan 15 meter voor je.

Terwijl Maarten verwoedde pogingen deed de bus omhoog te sturen kwam er een sneeuwschuiver achter hem te staan. Aan de chauffeur werd hulp gevraagd. Zij konden er tenslotte ook niet door. De bijrijder is in onze bus gestapt en liet de bus een aantal meter achteruit zakken en gaf toen voorzichtig gas. Even later reed hij met snelheid de berg op. Zij zijn dit weer beter gewend. Wij kennen dit weer niet echt in ons kikkerlandje. Als er bij ons al een centimeter sneeuw valt is het land in rep en roer.

De bus werd netjes op de parkeerplaats neer gezet.

Het weer was nu heel erg slecht dus waren we blij dat we niet verder zijn gegaan.

Hieronder een filmpje van de tocht terug naar de hutten vanaf het hotel.

Er zou deze week 1,5 meter sneeuw gaan vallen. We hadden nog wat tegoed, alleen konden we dat nu nog niet vermoeden.

Op de blog van Maarten staat een filmpje die ik heb gemaakt toen in de middag het weer nog slechter werd.

Dinsdag 9 maart Sami Museum en Ice Hotel

Nadat we onze hut weer uitgegraven hadden, dat wil zeggen de deur en het pad, gingen we richting Kiruna. De wind had veel sneeuw van het dak gewaaid maar naast de hut kon je niet lopen daar zakte je tot aan je dijen in de sneeuw weg. Wanneer je niet elke keer je deur en pad sneeuw vrij maakte dan kon je je huisje niet meer in of uit. De deur gaat naar buiten toe open dus moesten we iedere keer flink duwen om de sneeuw die ertegen aan gewaaid of gevallen was weg te krijgen. Sander was onze expert hierin.

Het weer zat mee. Er waren zelfs plekjes blauwe lucht te zien. De weg was ijzig. De sneeuw werd er wel vanaf geschoven met sneeuwschuivers, maar strooien is hier niet te doen. Dus blijft de ijslaag gewoon op de weg liggen. De bus heeft banden met spikes en we hopen maar dat het voldoende is. Sneeuwkettingen zie je hier bijna niet. De weg naar Riksgränsen is nog steeds afgesloten ivm. de vele sneeuwval. Terwijl we naar Kiruna rijden maken we meerdere stops om al het moois vast te leggen. Maar daar de toch zonder te stoppen zo'n 2 uur duurt, moeten we nu gaan doorrijden. Alleen voor elanden stoppen we nog roep ik.

En vandaag is het mijn dag. Want nog geen 20 minuten later zien we elanden staan. Ze zoeken de veiligheid van de bomen op als we stil staan.

De eerst volgende stop is het Sami museum. Er staat een grote tent met een heerlijk knetterend vuurtje erin. Sami muziek op de achtergrond. Helemaal onderin kun je een filmpje bekijken en horen hoe dat klinkt als er Hollanders op bezoek zijn.........

Er gebeuren in Lapland trouwens toch wel vreemde dingen. We zien een vw-busje staan en daar haalt een Sami ineens een rendier uit de achterkant. En later bleek dat er nog 1 achterin staat.

Er staat hiet ook een prachtig kerkje. Helemaal van hout gebouwd. En daar we mooie blauwe luchten hebben ( in Kiruna schijnt het weer steeds beter te zijn dan in Abisko) komt de kerk en de mooie kleuren nog beter uit. Ik ben er ook nog even binnen geweest. Dit was onder meer ook omdat de mevr bij de tent had gezegd dat je in de kerk naar de wc kon. Dat bleek echter vlakbij de kerk in een apart hutje te zijn. Engels is maar een moeilijke taal voor de Zweden. Maar dat gaf wel de gelegenheid om in het kerkje te kijken.

Soms kom je ons wel in heel bijzondere poses tegen....

Buiten was er binnen een omheining uitleg over hoe de Sami leven. Er stonden hutjes en tenten om binnen te kijken. En daarachter een kraal met een aantal rendieren. Zij kunnen natuurlijk niet ontbreken. Ze zijn erg belangrijk voor de Sami. We mogen de kraal binnen om de rendieren te fotograferen. Ze blijken best wel nieuwsgierig te zijn.

Het was een leuke excursie. We eten een boterham uit de achterkant van de bus en gaan dan op weg naar het Ice Hotel. Dit ligt hier niet zo ver vandaan.

Dit is het 20e ijshotel dat gebouwd is hier in Zweeds Lapland. Je hebt in andere landen ook ijshotels maar deze is de grootste.

Ieder jaar bouwen ze het weer op en moet het rond de kerst klaar zijn. En in april /mei smelt het hotel weer. Ze halen de ijsblokken uit de Torne rivier.

De temperatuur binnen is rond de -5/-8. De bedden zijn bekleed met rendierhuiden en je krijgt een dikke slaapzak mee om het comfortabel warm te hebben als je slaapt. Wij zijn hier alleen om rond te kijken en het 20e ijshotel vast te leggen op de plaat. Een overnachting in een artistieke kamer kost al snel 500 euro pp voor een nacht. De gewone kamers zijn goedkoper, maar als je daar slaapt wil je toch in een mooie kamer.

We bezoeken eerst de ijskapel. Hierin kan ook getrouwd worden. In het vliegtuig zat ook een aanstaand bruidspaar die daar gingen trouwen. En dat was vandaag. Jammer genoeg kregen we geen uitnodiging, hihi. En we hadden nog zo voor ze geklapt in het vliegtuig. We zagen wel een ander bruidspaar.

De deur naar de slaapkamersruimte was bekleed met rendiervellen. Verders was alles van ijs en sneeuw. Je voelde je soms echt in een groot ijshol rondlopen. Nergens ramen, alleen maar ijs en verlichting.

En sommige ijs sculpturen waren spekglad. Op een stoel voelde je je weg glijden.

Geniet maar van de plaatjes.

Een gewone kamer.

Eén van de artistike kamers.

En dan op het eind de ijsbar. Nu wij wilden wel een drankje proeven uit zo'n ijsglas. Johanna schonk de mooiste combinaties in. En alles gemengd met een flinke shot wodka. Maarten zei gelukkig op tijd dat hij moest rijden en kreeg een mooi gekleurd sapje. De mijne bevatte Blue Curacao en wodka en over die van Michael willen we het maar niet hebben. Het had in ieder geval drie kleuren.

Helaas sneeuwde het vanavond zo hard dat we er vanaf zagen om het Noorderlicht te gaan spotten. En rond dit tijdstip waren er ook geen sneeuwschuivers meer om ons te redden. We moeten het magische licht spektakel nog even voor ons uitschuiven. Geduld.

De Sami tent filmpjes..........

Woensdag 10 maart Snowscootertocht

Vandaag gaan we met de snowscooters op pad. We worden om 9.30 uur verwacht. Het weer lijkt mee te vallen, maar dat kan zo veranderen. We pakken ons dik in, want het is fris buiten.

Lapporten is vanuit onze raam goed te zien vandaag onder het wolkendek. En dat gebeurd niet vaak.

Plaatje hierboven is vanuit ons slaapkamerraam genomen. We hebben in ieder geval uitzicht vanmorgen.

Nadat de snowscooters onder de gevallen sneeuw zijn gehaald stappen we op om een stuk over het bevroren meer te gaan rijden. De sneeuw is diep. Sommige halen een hoge snelheid. En vinden het een geweldige rit. Ik ben echter niet gecharmeerd. Ook al zit ik achterop bij Maarten en hoef ik niet zelf een scooter te besturen, ik ben er niet kapot van. De omgeving is wel mooi.

Na een valpartij met de scooter heb ik het even helemaal gehad. Johny de eigenaar van de scooters stelde voor dat ik bij hem achterop kwam zitten. Hij heeft meer ervaring en misschien raak ik mijn angst dan een beetje kwijt.

Nou meer ervaring, die gasten worden op zo'n ding geboren volgens mij. Toch duurde het nog wel een tijdje voor ik weer rustig achterop zat. Het is gewoon niet mijn ding.

Na een tijdje moeten we gaan tanken. En dat gebeurd gewoon bij het tank station. Dus alle scooters in een rij om de tank vol te gooien. Even een drankje om warm te worden en een snoeperijtje erbij en we kunnen weer op pad.

De tocht wordt vervolgd door de bergen. En Maarten keek te veel in het rond en raakte van het pad. Dus moest hij gered worden uit de diepe sneeuw.

Toch was de glimlach niet van zijn gezicht te krijgen door de val partijen. Hij had het prima naar zijn zin. Ook ik begon toen we weer op het meer kwamen wat te genieten en om me heen te kijken. De laatste 1,5 uur vond ik het zelfs een beetje leuk.

Het zonnetje had zich even door de dikke bewolking laten zien, maar kroop weer snel achter een berg weg. De wereld werd een groot poollandschap. Als je wat meer op het midden van het meer reed zag je niet eens de bergen aan weerskanten en was alles gehuld in bewolking en mist. Het had wel iets. Je zag toen we op de berg reden ook al dat het weer ging veranderen.

Moe kwamen we terug. Maar bijna iedereen heeft er erg van genoten.

Weer een belevenis erbij.

Die avond stellen we ons op langs de kant van de weg om ons eerste Noorderlicht te aanschouwen. We hadden al bij het Aurora station gevraagd of dat er boven Noorderlicht was, maar de man raadde ons af nu naar boven te gaan. Dus zoeken we naar een open plek in de lucht.

De camera's zijn opgesteld en de gezichten naar de lucht gedraaid. Er is wel iets te zien en we raken opgewonden. Ook al is er veel bewolking, we zien een flart Noorderlicht.

Donderdag 11 maart

We kleden ons goed aan. Want we gaan vandaag op foto tour tocht. Alles in de omgeving moet worden verkend. We besluiten naar Riksgränsen te rijden. Het weer ziet er veel belovend uit. De bergen worden dan ook uitvoerig op de plaat vastgelegd.

En ook de steile berghelling geniet de volle aandacht. Er is zoveel te zien en te fotograferen.

Mooie ijspegels..........

Prachtige landschappen.........

En een treinstationnetje. Daar wordt even een kleine pauze ingelast.

Het weer betrekt. En ja hoor er gaat weer sneeuw vallen. En dan zien we een grote kudde rendieren. En daar brengen we toch wel een tijdje door.

In het plaatsje Riksgränsen zien we dat het daar minstens zo erg heeft gesneeuwd als bij ons in Björkliden. Hier komt de sneeuw tot aan de daken. Het is nu ook erg slecht weer aan het worden. Het sneeuwt en alles is grauw en grijs. Voorzichtig ondernemen we de tocht naar Björkliden.

Na het eten gaan we naar Abisko om nu toch echt de berg op te gaan voor het Noorderlicht. Het thuisfront sms't dat het te zien is. En ook de meneer onderaan bij de lift zegt dat het er is.

Hij had alleen verzuimd te melden dat het boven waait met een windkracht 8.

Fijn, daar kwamen we in de lift achter. Die is helemaal open en halverwege de berg begon het flink te waaien. Weg stilte, weg rust. Boven aan gekomen werd het er niet beter op. Met een gevoelstemperatuur van -30 en windkracht 8 op de toren was het niet makkelijk om mooie platen van het Noorderlicht te maken. Ik hield het niet langer vol dan 1,5 uur daar boven op de toren. Er hangt een vaandeltje die maakte het geluid of er een helicopter boven ons hing. De camera lenzen bevroren en wij ook.

Wat een avontuur weer. Het kost een lieve duit om naar boven te gaan. En het Noorderlicht..........tja dat liet te wensen over. Dus dan maar kijken en alleen wat genieten.....

Hopelijk hebben ze ons thuis zien staan.

En dat bleek dan ook. Alleen wisten zij niet welk weer wij stonden te trotseren. Hieronder een plaatje van Maarten en mij op de toren en vaag op de achtergrond zie je de anderen die staan te fotograferen.

Vrijdag 12 maart De Hondensleetocht

En vandaag is het dan zover. Hier heb ik al zo lang naar uitgekeken. Dit is een droom die eindelijk waarheid wordt. Ik heb er zin in. We verzamelen bij de hondjes. Daar nemen we nog drie leidt honden mee naar boven de berg op. We horen de honden al blaffen. Wat een geluid. Sommigen lijken wel wolven. De honden hebben er zin in en wij ook. Eerst moeten de honden nog voor de slee worden ingespannen. Ze liggen nu aan lijnen naast de sledes. Morgan verteld hoe de honden hun tuig om moeten en dan welke honden er voor welke slee moeten worden gezet. Iedere hond heeft zijn eigen plaats.

We krijgen nog uitleg over hoe en wat te doen. Vooral het vallen van de slee wordt goed uitgelegd. Ik heb goed geluisterd. En dat is maar goed ook want ik val in de eerste rit tot aan de lunch 3x van de slee. Maar ik hield vast. De eerste 2x had ik hulp nodig van Wilma om er weer op te klimmen en de slee rechtop te zetten. De honden willen maar wat graag lopen en trokken me de eerste keer een stukje mee. De tweede keer lukte hen dat niet en ik hield ook nu de slee goed vast. En ik kan je vertellen dat het niet makkelijk is om er vanuit lig weer op te klauteren. Zeker niet wanneer de honden zo blijven trekken. Maar ik liet me niet kennen, spandde mijn armspieren om goed vast te houden en probeerde nu op tijd te zien waar het mis zou gaan. Helaas een derde keer viel ik weer om. Nu lukte het me om zelf op de slee terug te gaan staan en gelijk op de rem te trappen. Er was gezegd dat het anker in de sneeuw moest worden gezet om de honden tegen te houden. Maar dat lukt je niet zo makkelijk. Zeker niet als je tot over je knieën in de sneeuw weg zakt. Maar de rest van de tocht bracht ik het er beter vanaf. Het vallen is niet het ergste, het erop klimmen is het moeilijkste.

En dan stoppen we. Het weer doet niet erg mee. Het is weer gaan sneeuwen en de zon laat zich niet zien. Soms denk je dat je helemaal alleen bent met je honden omdat je niet veel om je heen ziet. Zelfs je voorganger niet. Dan hoop je maar dat de honden de weg weten in deze wereld, die voor het oog erg klein is maar waar je van weet dat het een enorme bergpas is.

Natuurlijk worden alle honden geknuffeld. Ze hebben zo hun best moeten doen in de diepe sneeuw. En wat zijn ze lief. Ze willen constant aangehaald worden. Morgan verteld ons dat dat niet overal zo is. Maar dat zijn honden graag bij de mensen zijn. En wij vinden dat heerlijk. Al gauw gaan ze allemaal liggen om uit te rusten zodra wij ons met de lunch gaan bezig houden. Ze worden ook stil.

En wij gaan aan het werk. Er moet en hol in de sneeuw worden gegraven en daarover gaat een tentzeil. Dit is een hele klus. In het sneeuwhol worden er bankjes uit de zijkant geschept en daar gaan rendierhuiden overheen. Wilma en ik halen alle benodigdheden uit de slee. Hout voor het vuur, de rendierhuiden, ketels en een koelbox.......eh het is -15. Wij plassen haast in ons broek van de lach. Maar goed het is een mooie boodschappentas voor het rendiervlees en de broden. Gelukkig zaten er geen koelelementen in want dan hadden we echt gele vlekken in de sneeuw gemaakt.

Terwijl we zo bezig zijn sneeuwt het flink en het waait ook nog. Daar ik toch wel wat heb gezweten begin ik het wat koud te krijgen. Dat is de eerste keer deze week dat ik het echt koud heb. De binnenkant van mijn capuchon is dan ook bevroren evenals mijn handschoenen. Wat een weer en wat een avontuur.

De jongens aan het werk.

En al snel heeft Morgan een vuurtje met een ketel en een pan vlees. We worden uitgerookt door de harde wind. We kruipen dicht bij elkaar in ons eigen ijshotel/restaurant. Dit is geweldig. We maken poolweer mee en zitten hier te lunchen in de wildernis. Wat genieten we hier van.

Een bevroren toetje met dito capuchon.

Maar het vlees smaakt goed en is lekker warm. Ook de warme chocomelk gaat er goed in. Wat heb ik het naar mijn zin. Hier kan niets tegenop. Zelfs het weer kan te keer gaan, niets krijgt die glimlach niet van mijn gezicht.

En dan wordt het tijd om op te breken. We moeten weer verder. Wanneer ik bij de slee kom zie ik dat mijn twee voorste honden in de slee van Maarten zijn gaan zitten. Voordat ik mijn camera heb gepakt springt er één alweer uit. Een sledehond die sleetje rijden wil. De honden van Wilma hebben hun tuigen zo in elkaar gedraaid dat we met ons vieren de honden uit elkaar moeten halen. Eén van de honden heeft een flinke beet in zijn oor. Ze kunnen niet eens meer bewegen zo zitten ze in elkaar gedraaid.

En dan alle honden weer aanlijnen en op de slee. Het weer blijft grauw. Maar het sneeuwen wordt wel iets minder.

Dit keer blijf ik op de slee staan. En laat de honden het werk doen. En dat gaat beter. Veel te snel is dit gedeelte van de tocht over. Het is half 5 als we terug komen.

We helpen mee de honden los te maken en naar hun verblijf te brengen. De mannetjes hebben een eigen hok de dames mogen los rondlopen. Maarten sluit vriendschap met mijn sledehond Fox. Die blijven maar kroelen. Maar het wordt toch echt tijd om naar het chalet te gaan. We hebben een topdag beleefd.

We zien die avond heel even het Noorderlicht. We hebben ons opgesteld op een brug over een kloof. Helaas trekt de lucht weer dicht en gaat het sneeuwen. We kijken er al bijna niet meer van op. Heel even konden we genieten van het spektakel.

Hieronder een filmpje van het omdoen van de tuigjes voor de honden. Vooral het geblaf van de enthousiaste honden blijft je goed bij.