En vandaag is het dan zover. Hier heb ik al zo lang naar uitgekeken. Dit is een droom die eindelijk waarheid wordt. Ik heb er zin in. We verzamelen bij de hondjes. Daar nemen we nog drie leidt honden mee naar boven de berg op. We horen de honden al blaffen. Wat een geluid. Sommigen lijken wel wolven. De honden hebben er zin in en wij ook. Eerst moeten de honden nog voor de slee worden ingespannen. Ze liggen nu aan lijnen naast de sledes. Morgan verteld hoe de honden hun tuig om moeten en dan welke honden er voor welke slee moeten worden gezet. Iedere hond heeft zijn eigen plaats.
We krijgen nog uitleg over hoe en wat te doen. Vooral het vallen van de slee wordt goed uitgelegd. Ik heb goed geluisterd. En dat is maar goed ook want ik val in de eerste rit tot aan de lunch 3x van de slee. Maar ik hield vast. De eerste 2x had ik hulp nodig van Wilma om er weer op te klimmen en de slee rechtop te zetten. De honden willen maar wat graag lopen en trokken me de eerste keer een stukje mee. De tweede keer lukte hen dat niet en ik hield ook nu de slee goed vast. En ik kan je vertellen dat het niet makkelijk is om er vanuit lig weer op te klauteren. Zeker niet wanneer de honden zo blijven trekken. Maar ik liet me niet kennen, spandde mijn armspieren om goed vast te houden en probeerde nu op tijd te zien waar het mis zou gaan. Helaas een derde keer viel ik weer om. Nu lukte het me om zelf op de slee terug te gaan staan en gelijk op de rem te trappen. Er was gezegd dat het anker in de sneeuw moest worden gezet om de honden tegen te houden. Maar dat lukt je niet zo makkelijk. Zeker niet als je tot over je knieën in de sneeuw weg zakt. Maar de rest van de tocht bracht ik het er beter vanaf. Het vallen is niet het ergste, het erop klimmen is het moeilijkste.
En dan stoppen we. Het weer doet niet erg mee. Het is weer gaan sneeuwen en de zon laat zich niet zien. Soms denk je dat je helemaal alleen bent met je honden omdat je niet veel om je heen ziet. Zelfs je voorganger niet. Dan hoop je maar dat de honden de weg weten in deze wereld, die voor het oog erg klein is maar waar je van weet dat het een enorme bergpas is.
Natuurlijk worden alle honden geknuffeld. Ze hebben zo hun best moeten doen in de diepe sneeuw. En wat zijn ze lief. Ze willen constant aangehaald worden. Morgan verteld ons dat dat niet overal zo is. Maar dat zijn honden graag bij de mensen zijn. En wij vinden dat heerlijk. Al gauw gaan ze allemaal liggen om uit te rusten zodra wij ons met de lunch gaan bezig houden. Ze worden ook stil.
En wij gaan aan het werk. Er moet en hol in de sneeuw worden gegraven en daarover gaat een tentzeil. Dit is een hele klus. In het sneeuwhol worden er bankjes uit de zijkant geschept en daar gaan rendierhuiden overheen. Wilma en ik halen alle benodigdheden uit de slee. Hout voor het vuur, de rendierhuiden, ketels en een koelbox.......eh het is -15. Wij plassen haast in ons broek van de lach. Maar goed het is een mooie boodschappentas voor het rendiervlees en de broden. Gelukkig zaten er geen koelelementen in want dan hadden we echt gele vlekken in de sneeuw gemaakt.
Terwijl we zo bezig zijn sneeuwt het flink en het waait ook nog. Daar ik toch wel wat heb gezweten begin ik het wat koud te krijgen. Dat is de eerste keer deze week dat ik het echt koud heb. De binnenkant van mijn capuchon is dan ook bevroren evenals mijn handschoenen. Wat een weer en wat een avontuur.
De jongens aan het werk.
En al snel heeft Morgan een vuurtje met een ketel en een pan vlees. We worden uitgerookt door de harde wind. We kruipen dicht bij elkaar in ons eigen ijshotel/restaurant. Dit is geweldig. We maken poolweer mee en zitten hier te lunchen in de wildernis. Wat genieten we hier van.
Een bevroren toetje met dito capuchon.
Maar het vlees smaakt goed en is lekker warm. Ook de warme chocomelk gaat er goed in. Wat heb ik het naar mijn zin. Hier kan niets tegenop. Zelfs het weer kan te keer gaan, niets krijgt die glimlach niet van mijn gezicht.
En dan wordt het tijd om op te breken. We moeten weer verder. Wanneer ik bij de slee kom zie ik dat mijn twee voorste honden in de slee van Maarten zijn gaan zitten. Voordat ik mijn camera heb gepakt springt er één alweer uit. Een sledehond die sleetje rijden wil. De honden van Wilma hebben hun tuigen zo in elkaar gedraaid dat we met ons vieren de honden uit elkaar moeten halen. Eén van de honden heeft een flinke beet in zijn oor. Ze kunnen niet eens meer bewegen zo zitten ze in elkaar gedraaid.
En dan alle honden weer aanlijnen en op de slee. Het weer blijft grauw. Maar het sneeuwen wordt wel iets minder.
Dit keer blijf ik op de slee staan. En laat de honden het werk doen. En dat gaat beter. Veel te snel is dit gedeelte van de tocht over. Het is half 5 als we terug komen.
We helpen mee de honden los te maken en naar hun verblijf te brengen. De mannetjes hebben een eigen hok de dames mogen los rondlopen. Maarten sluit vriendschap met mijn sledehond Fox. Die blijven maar kroelen. Maar het wordt toch echt tijd om naar het chalet te gaan. We hebben een topdag beleefd.
We zien die avond heel even het Noorderlicht. We hebben ons opgesteld op een brug over een kloof. Helaas trekt de lucht weer dicht en gaat het sneeuwen. We kijken er al bijna niet meer van op. Heel even konden we genieten van het spektakel.
Hieronder een filmpje van het omdoen van de tuigjes voor de honden. Vooral het geblaf van de enthousiaste honden blijft je goed bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten